Favorieten van 2018
Hieronder staan mijn twaalf beste foto’s van 2018. Alle foto’s zijn gemaakt vrij dichtbij mijn woonplaats Zwolle. Na veel omzwervingen in heel Nederland bleken mijn favoriete foto’s te vinden in de Duursche waarden, het noorden van de Veluwe en bij Lemelerveld. Allemaal gebieden die ik met een autoritje van minder dan drie kwartier kan bereiken. En waar ik dus vaak en onder de juiste omstandigheden naartoe kan gaan.
Winterse foto op de Tonnenberg bij Heerde. Het is fijn om vlak bij een prachtig natuurgebied als de Veluwe te wonen. Als de omstandigheden en het licht goed zijn, kan ik hier in een half uurtje zijn. Als ik flink doorloop vanaf de parkeerplaats en niet verdwaal tenminste.
Toen ik de zon in de mist zag opkomen achter dit silhouet, had ik allleen oog voor de kleuren en het licht. Na enig zoeken op internet blijkt deze uit 1911 daterende langhuisboerderij een gemeentelijk monument in Wijhe te zijn. Volgens de site is het exterieur best wel gaaf en detailleerd. Ik vind het juist mooi dat de details verdwijnen in de mist.
Bij deze foto trekt me het contrast aan tussen het felgele herfstblad en de donker bemoste stammen van de boom. De simpele symmetische compositie past hier mooi bij.
Eigenlijk ben ik gestopt met het fotograferen van libellen, omdat ik ze maar moeilijk uit elkaar kan houden. Maar deze foto voorbij laten gaan zou onbeleefd zijn geweest naar de libel en ook naar het prachtige ochtendlicht.
Laat in de herfst had deze berk zijn bladeren al verloren. Hierdoor komt de vorm goed naar voren in deze eenvoudige compositie. De felle kleuren in de voorgrond trekken je de foto in.
Mooi doorkijkje tussen twee groepjes berken door. Het had voor mij nog een beetje neveliger mogen zijn. Geen nood; Ik probeer het volgend jaar gewoon opnieuw.
Het is nog niet eens half zeven in de ochtend en de zon is onmiskenbaar op en straalt me tegemoet.
Dit is mijn absoluut favoriete foto van 2018. De zwaan is een duidelijk onderwerp, het licht is prachtig en de foto heeft atmosfeer.
Het zijn leuke beesten, deze paardjes. Ze zijn in ieder geval een stuk minder eng dan de Schotse hooglanders die mij hier ook wel eens op deze manier proberen weg te kijken.
Ik heb het gevoel dat er steeds minder oranjetipjes in de Duursche waarden vliegen. Dat is jammer, want het zijn vaak de eerste vlinders die na een lange winter, vroeg in de lente, te vinden zijn.
Helemaal onder de dauwdruppels wacht dit Icarusblauwtje tot ze opgewarmd is en weer aan de dag kan beginnen.
Ik houd van de eenvoud van deze foto. Er zijn slechts twee kleuren en de vlinder spat hierdoor van het scherm af. Het gras aan de linkerkant leidde teveel af, dus dat heb ik vervaagd op de computer.